تاج گُل برای مردگان یا شاخه گُل برای زندگان

به همین سادگی ! تا که بود حتی یک شاخه گُل ،  یک سرزدن ، یک احوالپرسی  ، یک لبخند و یک نگاه را از او دریغ کرده بودیم و حال که به رحمت خدا رفته است ! تاج گُل های رنگ و وارنگ ، سبدهای گِل   و  سبقت  در بزرگ  نوشتن نام واسم خود بر روی تاج گُل ها برای اطلاع بازماندگان !

 تاج گُل هایی که حتماً باید نام و اسم ما بر روی  آنها نوشته شده باشد !  تاج گُل هایی که خودمان هم نمی فهمیم برای روح  آن در گذشته است  یا که برای  احترام و با اطلاع شدن بازماندگان ؟راستی ! آیا بو و عطری از این همه تاج گل به مشام می رسد ؟

می دانم ، پاسخ همه ما منفی است ، به پارچه نوشته هایی که مصیبت را به بازماندگان تسلیت  گفته اند ، نظری بیندازید، رقابت در بزرگ نوشتن ، سبقت در کوبیدن شعار، آنگونه که همه ببیند.

 واین همه را گفتم ، تا تبریک گفتن کم نیاورد ، تا تبریک و شادی معنی پیدا کند ، تا قدر یک شاخه گُل  بهتر از یک تاج گُل دانسته شود ، تا یک شاخه گُل برای زنده ها ، به اندازه یک تاج گُل برای مردگان عطر و بو داشته باشد واز همه مهمتر تا یاد بگیریم  : واژه " دوستت دارم " را چه موقع بگوئیم.

فرصت ها می سوزند و  آتش این سوختن ها ، خاکستری را بر جای می گذارد ، که در زیر غبار خاکستریش ، دل های گرفته و متوقعی است که از ما رنجیده اند ، شاید جبران این فرصت سوزی ها را هیچگاه دیگر نداشته باشیم ، مگر یک عزیز ، یک برادر ، یک خواهر در طول زندگی چقدر می تواند و بهانه دارد که برای دلبندانش جشن و مراسم شادی بگیرد ؟

بیشتر ما ها عادت کرده ایم فقط سالی یک بار همدیگر را ببوسیم و به یکدیگر بخاطر نوروز و سال جدید تبریک بگوئیم ، دیگر فرصت های تبریک گفتن و شاد بودن ، مراسم و جشن هایی هست که به انگیزه تولد گرفتن ها ، بدنیا آمدن ها ، عروسی و دامادی هاست و اگر نخواهیم در اینگونه مناسبت ها هم شاد باشیم و در شادکردن نزدیکان به بهانه های گوناگون  دریغ کنیم ، آیا شاد کردن دل ها فرصتی دیگر پیدا می کند ؟

یک اختلاف ساده ، یک سوتفاهم ، یک توقع بیجا بخاطر مردم و حرف مردم  سبب می شود تا فرصتی را که شاید سال ها منتظرش بودیم ، از دست  برود .

در پس این از دست رفتن فرصت برای شاد کردن دل ها و نگاه های زنده ، دلتنگی ها و شکستن دلها رشد می کنند به حدی که ممکن است به یک بحران روحی و جسمی منجر شود .

شوربختانه ، آنقدر گرفتار بعضی رسم و رسومات بیجا ، توقعات کاذب ، حرف های مردم شده ایم که حاضریم شادی های نزدیکترین کسانمان را فدای آن کنیم  ، شادی هایی که شاید در طول زندگی فقط یک بار برای آنان پیش می آمد.

این توقعات غیر ضرور و غیرهمسان ، یکی از عوامل اندوه ، دلخوری و استرس همگی ما همواره بوده است ، هیچوقت نخواسته ایم آنها را درست هدایت کنیم ، هیچوقت نخواسته ایم جانب انعطاف را رعایت کنیم .

این عدم انعطاف پذیری و زندگی کردن برای مردم و حرف مردم را تا جایی پیش برده ایم که بودن و وجود نزدیکترین عزیزانمان را فراموش کرده ایم و غیر عاطفی ترین برخورد را با آنان داشته ایم.

سال ها در انتظار بوده ایم  تا فرصتی پیش آید تا به مناسبتی  ، عزیزی را با حضور در مراسم جشنش شاد کنیم  ، سال هایی به اندازه یک عمر  ، 20 سال ، 25 سال و آن عزیز هم در انتظار است تا شادیش را با نزدیکانش تقسیم کند و  این انتظار کشیدن های طولانی فرا می رسد ، مقدمات جشن ، دعوت کردن ها ، از دور و نزدیک و...صورت می گیرد و  به ناگاه اتفاقی حادث می شود ،  همه چیز به هم می ریزد و به بهانه ای  ان همه انتظار فدای مصلحت اندیشی های ظاهری می شود ، آن همه اتنظار  و تکرار واژه زیبای  بافتی " مُروا دامادیت باشه "  فدای حرف مردم می شود.

یک دوراهی در پیش رو قرار می گیرد ، تاج گُل برای آن کس که رفته است یا شاخه گُل برای آن کس که مانده است ؟ تاج گُل برای نشان دادن حضور یا شاخه گُل برای شادی و سرور؟ حضور عزاگونه  در مراسم های عزا ، با لباس مشکی ، محاسن بلند  یا که  حضوری شادگونه در جشن و شادی با لباس آبی و حداقل گفتن یک تبریک خشک و خالی

و تصمیم جمعی اتخاذ می شود ،  حرف مردم برشادکردن عزیزترین کسانت ، اهمیت پیدا می کند ، مروا دامادی گفتن ها فراموش می شود و آن کسی که سال های سال همراه با فرزندان و آرزوهایشان بزرگ شده بود ، تنها گذاشته می شود ، چشم انتظاری به پایان می رسد  ، بوی عطر از گُل ها به مشام نمی رسد ، تنها بویی که فضا را آکنده کرده است ، بوی حرف مردم است ، بویی که هیچگاه نگذاشته است خودمان باشیم ، بویی که حاضریم بخاطر آن مهربانی هایمان را نیز فدایش کنیم.

حدود یک ماه از بهار گذشته است ، بیائید یک برگشتی داشته باشیم به این چند روز گذشته از بهار

آیا سال نو و بهار را فقط بخاطر خریدکردن ها ، تمیزکردن ها، شیرینی وشکلات می خواستیم ؟ آیا غیر از تبریک های کلیشه ای سال نو ، تبریک دیگری را به عزیزانمان گفته ایم ؟

آیا حاضر شدیم کمی مهربان تر از سال گذشته باشیم ؟ آیا شادی را به دیگران هدیه کردیم ؟ آیا نمی توانستیم جشن ها و حرف مردم را حداقل با هم داشته باشیم ؟

آیا نمی شد کمی از توقعات را برای دیگران داشته باشیم ، آیا نمی توانستیم سیاه و سفید و خاکستری را در کنار هم داشته باشیم .

سخن کوتاه :یادمان باشد شانس گفتن بعضی کلمات و واژه ها را شاید در طول عمرمان فقط یک بار و شاید دو بار برای بعضی از کسان و نزدیکان خود داشته باشیم.

یادمان باشد: بخاطر حرف مردم ، حسرت گفتن این واژه ها بر دلمان نماند .

یادمان باشد زندگی آنقدر طولانی نیست که هر روز بتوان مهربان بودن را به فردا انداخت.